صفحه 416
مسئله 149- از گناهان در اسلام فحش دادن به مسلمان است و چون فحش دادن اهانت
به مسلمان است، بايد گفت از اين جهت از گناهان كبيره در اسلام است و آن اقسامى
دارد:
الف) فحش دادن و استهزاء و توهين و تعريض و لعن و مانند اينها- نعوذ باللَّه-
به خداوند متعال يا پيامبر گرامى خاتم الانبيا«صلیاللهعلیهوآلهوسلم» و ائمّۀ
طاهرين«سلاماللهعلیهم» و حضرت زهرا«سلاماللهعلیها» علاوه بر اينكه فحشدهنده
را نجس و كافر مىكند، او را واجب القتل مىنمايد.
ب) فحش دادن به انبياى عظام و علماى دين، بلكه همۀ افرادى كه منتسب به اسلام
مىباشند، و گناه اين قسم فحش در حدّ كفر
است كه در روايات آمده است جنگ با خداى متعال است.
ج) فحش دادن به افراد معمولى و بچهها و ديوانههايى كه متوجّه فحش مىشوند،
نيز حرام، بلكه چون ظلم و اهانت است
از گناهان كبيره است.
د) فحش دادن به غير مسلمان يا به حيوانات، گرچه حرام نيست، ولى مسلمان بايد
مؤدّب باشد.
مسئله 150- اگر در فحش نسبت ناروايى باشد نظير اينكه به كسى بگويد ولدالزنا،
گرچه حدّ قذف را ندارد، زيرا معناى مطابقى و واقعى لفظ را اراده نكرده است، ولى
حرمت آن قطعى و از گناهان بزرگ است.
مسئله 151- ناسزا گفتن براى اثبات مطالب علمى و نظير آن جايز نيست، و كسانى كه
در بحثها و نوشتهجات به ديگران ناسزا مىگويند حرام است، بلكه اگر آن ناسزا به
علماى دين باشد، گناهش در حدّ كفر و جنگ با خداى متعال است.
مسئله 152- شوخيهايى كه گاهى در آن الفاظ توهينآميز به كار مىرود حرام است، ولى اگر توهين نباشد،
گرچه حرام نيست، ولى مسلمان بايد
مؤدّب باشد و ركاكت در زبان و اعمال خود نداشته باشد.
مسئله 153- در توبه از فحش، علاوه بر پشيمانى و تصميم بر ترك، بايد كسى را كه
به او فحش داده است راضى كند، ولى اگر راضى نشد يا دسترسى به او نداشت و يا
مفسدهاى مترتّب بر آن باشد، گرچه لازم نيست، ولى بايد جبران آن اهانت را به وسيلۀ
تعريفنمودن او در ميان مردم و بهواسطۀ دعا و استغفار براى او بنمايد.